تعیین صلاحیت بالینی پرستاران شاغل در بیمارستان‎های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی بوشهر به روش خود ارزیابی

زمینه: آگاهی پرستاران از وضعیت صلاحیت بالینی خود موضوعی اساسی جهت حفظ استانداردهای مراقبت، شناسایی نیازهای آموزشی و توسعه حرفه ای آنان است. خود ارزیابی یکی از روش هایی است که در سنجش صلاحیت بالینی مورد استفاده قرار می گیرد و پرستاران را تشویق به بازاندیشی و ایفای نقش فعال تر در فرآیند یادگیری می نماید. اگرچه صلاحیت بالینی پرستاران ممکن است در بیمارستان های مختلف متفاوت باشد، اما مطالعاتی که در این زمینه انجام گرفته ناچیز است. مواد و روش‌ها: طی این مطالعه مقطعی، بدون نمونه گیری و از طریق سرشماری، صلاحیت بالینی 190 پرستار شاغل به کار در بیمارستان‎های مختلف، به شیوه خودارزیابی مورد تحلیل قرار گرفت. ابزار مورد استفاده پرسشنامه ای روا و پایا بود که براساس نظریه «از مبتدی تا ماهر» بِنِر (Benner's “from Novice to Expert” Framework) طراحی شده و 73 مهارت را در 7 حیطه مختلف بررسی می-کند. سطح صلاحیت براساس امتیازی که نمونه ها به خود می دادند (100ـ0) ارزیابی و فراوانی به کارگیری مهارت ها نیز به وسیله یک مقیاس رتبه ای به شیوه لیکرت بررسی شد. یافته‌ها: در کل، پرستاران صلاحیت خود را در سطح «خوب» (75ـ51) گزارش کردند؛ آنها احساس می‎کردند که در حیطه «موقعیت‎های مدیریتی» و «وظایف شغلی» از مهارت و لیاقت بیشتری برخوردارند (حداکثر 54/79 امتیاز) و کمترین مهارت خود را مربوط به حیطه «آموزش و راهنمایی» و «تضمین کیفیت» (حداقل 15/61 امتیاز) می‎دانستند. فراوانی به کارگیری مهارت‎ها با افزایش صلاحیت بالینی نسبت مستقیم داشت. نتیجه گیری: سطح صلاحیت پرستاران و فراوانی به کارگیری مهارت ها در بخش ها و بیمارستان های مختلف، متفاوت بود. در این بین اگر چه به طور کلی سطح صلاحیت پرستاران «خوب» گزارش شده است، ولی عدم بکارگیری حدود 24 درصد از مهارت ها به خصوص در حیطه مربوط به «آموزش و راهنمایی» و «تضمین کیفیت» نگران کننده است.